MÜSLÜMAN OLMAK

11 Eylül öncesi Amerika da evimin camına Türk bayrağı asmak istediğimde “Manyak mısın? Örgütçüler bırakmaz.” Demişlerdi. Onlar Saddam’dan kaçıyoruz deyip, Amerika’ya göçmen gelmişler, kira yardımı, yiyecek yardımı, hastanelerde çevirmenleri, okullarda part time işleri hazırdı. Sürekli Türklerin katliam yaptıklarına, bebeklere kadar öldürdüklerine dair filmler gösterdiklerini duymuştum üniversitede, itiraz edemiyorsun çünkü onlar Amerikan hükümetini arkalarına almışlardı. Camiye gelen 1-2 tane kişi vardı bunlarla beraber gelen ama Türk dostu olan.

“Benim adım Khan” filmini izlerken gözyaşlarımı tutamadım. Sadece üvey babasının soyadını taşıyan Hintli bir çocuğun, soyadı yüzünden öldürülmesini, Müslümanların yaşadığı zulmü gördüm.  Asperger sendromunu bile takmayan bir kadının aşkını, aile olmalarını, herkesin kendi dinlerini saygı içinde yaşamalarını, filmin ortasındayım, gözyaşımı tutamıyorum. Nedir bu gözyaşlarına sebep? Aşk mı, zorlukları yenmek mi, yapılan zülüm mü, canına kıyılan katledilen bir çocuk mu, bir babanın sadece başkana tek kelime demek için ülkeyi bir uçtan bir uca kat etmesi mi, filmin sonunda ne hissedeceğim acaba, çocuk geri dönmeyecek ama bu aşk mutlu bitecek mi?