Hatırlar mısın seninle tanıştığımızda
benim gözyaşlarım hiç durmazdı. Sen öğretmiştin bana ağlamamayı, duanın gücünü
yeniden keşfetmeyi. Her zaman sen yanımda oldun. Duam oldun. Ne çok destek
verdin bana bilmesen de farkında olmasan da, gözlerim dolduğu an “Ben gidiyorum
eğer ağlayacaksan derdin”, acımı unutmadım ama acıyla yaşamayı öğrendim.
Son bir aydır ne zaman sorsam sana
hep kaçamak cevap verdin. Sorumu geçiştirdin. 1-2 kere tam bir şeyler kaçırdın
ağzından ama sonra toparladın. Bugüne kadar… Biliyordun ben senin gibi güçlü
değildim. Çabucacık yıkılırdım.
Bu gün bende yandım senin kadar. Durdu
dediğim gözyaşlarım aktı gene, belki senden çok. Ben sen gibi değildim
gizleyemedim tutamadım içimde affet, gitme sen gitme bari bu sefer. Ağlıyorum diye kaçma kızma bana, ben bilirim
o acıyı, bilirim senin yiğitliğini sertliğini, senin yerine de ağlarım. Yüreğin
elinde şimdi bilirim, tırnakların geçmiş üzerine, dudağını ısırmışsın belki sesin çıkmasın diye. Ayakta kalmak zorundasın diye. Ben ayakta kalamamıştım. “Gücüm yetmedi” diye yıkmıştım ortalığı, kimin gücü yetiyorsa..
Bu acının ne adı var ne tarifi. Biliyorum
sende yaptın elinden gelen her şeyi olmadı… Duam ve sen vardın. Senin içinde
duan olsun umarım.
